Słowo „Syberia” w polskiej świadomości przywodzi na myśl tylko strach, zgrozę, nieszczęścia i śmierć. Polacy szczególnie boleśnie odczuli syberyjskie więzienia i łagry – obozy koncentracyjne, kończące się zwykle po ciężkiej, katorżniczej pracy całkowitym wyniszczaniem organizmów i właśnie śmiercią. W lutym mija 80. rocznica wojennych wywózek setek tysięcy polskich obywateli z Kresów na Sybir. A kiedy się to wszystko zaczęło? I czy kiedykolwiek skazańcy się buntowali? Czy podnosili bunt na Syberii? Spójrzmy na fakty.

TERYTORIUM

Syberia rozciąga się na wschodzie od Uralu aż do Oceanu Spokojnego, na północy od Oceanu Lodowatego poprzez północne granice Mongolii aż na południu do północnych granic chińskich. Za nieoficjalną stolicę Syberii uważa się Nowosybirsk. Z głównych jezior i rzek Syberii należy wymienić jezioro Bajkał, rzeki: Ob, Jenisej, Lenę, Irtysz, Janę i Kołymę. Nieogarnione przestrzenie zagarnia tajga – czyli lasy iglaste, występujące głównie w północnej części Azji, a więc i na Syberii, na Kamczatce – oraz tundra, „bezdrzewna formacja roślinna kształtująca się w zimnym klimacie strefy arktycznej i subarktycznej na półkuli północnej Ziemi”. Dodajmy: zdominowana przez mchy i porosty.