Moje uwagi o pamięci, a także o tożsamości, skłoniły wielu czytelników do wspomnień. Otrzymałem spory stos wiadomości, a rozmowa o pamięci trwała też inspirowana przeze mnie na portalach społecznościowych. Posypały się zdumiewające, autentyczne, a nieraz wstrząsające przykłady. Podam je pod koniec felietonu. Coraz lepiej rozumiemy, że pamięć stanowi potężne narzędzie do rozpoznawania rzeczywistości i nadawania jej znaczenia. Bez pamięci świat nie ma sensu. Pamięć pozwala nam jakoś kojarzyć ze sobą nawet najodleglejsze zjawiska i rzeczy, i naturalnie, o czym pisałem, buduje naszą tożsamość. Kto więc likwiduje ślady pamięci, likwiduje ślady tożsamości i staje się zbrodniarzem. Tak się dzieje w polskim szkolnictwie. Zlikwidowana została nauka greki i łaciny, a przez to okaleczony został nasz związek ze źródłami polskiej kultury. Tępiona jest nieustannie przez wszelkiej maści durniów pamięć o Bogu i polskich Kresach, i stajemy w obliczu zanikania wiedzy o naszych dziejach. Osłabia się w ten sposób ciągłość historyczną narodu. Tak czynili zwykle najeźdźcy, zaborcy, wrogowie. Likwidowali pamięć poprzez likwidowanie języka i symboli narodowych. Dzisiaj nie trzeba nawet wrogów zewnętrznych ani najeźdźców, by zapominać o hymnie państwowym, godle i fladze, nie mówiąc już o całej historii polskiej. Są oni wokół nas wszędzie, także w sejmie i senacie. Rozkładają państwo od środka. Kiedy nadchodzą ważne święta, drżę ze zdenerwowania, myśląc o tym, że kiedy wyjdę do miasta, znowu na tysiącach budynków nie zobaczę polskich barw narodowych, bo pamięć w tych budynkach o tożsamości skutecznie zanika. Już widzę, jak całe stada bezmyślnych tumanów szczerzą zęby i radują się, że doszło do takiego spustoszenia. Odwołajmy się jednak do neurologii. Co nauka mówi o pamięci?