Kilka lat temu napisałem groteskę pt. „Prezydent zamieniony w jajo”. Rzecz dzieje się współcześnie, w urzędzie miejskim we Wrocławiu, gdzie w niewyjaśnionych okolicznościach nagle prezydent miasta zamienia się w jajo. Tak, dobrze łaskawy Czytelnik widzi, w jajo. Niby absurd, niedorzeczność, nonsens, prawda? I rzeczywiście, to absurd, niedorzeczność i nonsens. Tylko że życie nasze pełne jest takich absurdów, niedorzeczności i nonsensów, a szczególnie w literaturze i sztuce, więc postanowiłem sobie zadrwić z takich tendencji, idei i mód. W mojej grotesce, jak to w grotesce, największe autorytety nauki uznały, że zamiana prezydenta w jajo była całkiem możliwa. Specjaliści zaś od reklamy natychmiast nadali temu wydarzeniu niezwykły sens. Ostatecznie w sztuce władze miejskie postanowiły zbudować Wielki Pomnik Jaja jako symbol uznania dla prezydenta, w którym dokonała się taka rewolucyjna przemiana. Miał to być także najwyższej klasy wyraz światowego artyzmu. Sztuką, w której jest wiele realiów polskich, a szczególnie wrocławskich, dużo kwaśnego humoru, gorzkiej przekory i zjadliwej ironii żywo zainteresował się nasz wybitny reżyser, Grzegorz Królikiewicz. Chciał ją wystawić, pisząc: „To, co mnie w niej fascynuje, to tytaniczna miara idei. (…) Często ze sceny na scenę lektura ta jest tak bliska halucynacji, iż sprawia iluzję, że napisaliśmy to razem. Szkoda mi czasami, że może mógłbym sięgnąć tych wyżyn energii, z jaką zaatakował Pan (…) te wszystkie upadki ducha i kłamstwa. Stąd moje zainteresowanie tym, co Pan pisze (…)”. Dałem też do przeczytania groteskę cenionemu reżyserowi starszego pokolenia, Andrzejowi Marii Marczewskiemu. On mi z kolei napisał: „(…) z tego może być »Wesele « XXI w.«”. Niestety, Królikiewicz wkrótce zmarł i sztuka się nie ukazała. Wprawdzie wysłałem ją jeszcze do Teatru Telewizji, jednak mędrcy od dzieł scenicznych odrzucili bez uzasadnienia.
