Jeżdżę sporo po kraju, oglądam piękną polską ziemię, w wielu miastach i miasteczkach widzę wspaniałą historyczną architekturę, rozmawiam z setkami, może nawet z tysiącami ludzi, orientuję się w ich nastrojach i przekonaniach, i chcę tu wyraźnie i jednoznacznie powiedzieć, że spotykam coraz więcej uczciwych, mądrych, wrażliwych i rzetelnie myślących rodaków, dla których ojczyzna to wielka wartość i nigdy by się jej nie wyparli, w przeciwieństwie do łajdaków i zdrajców, którzy na ojczyznę plują, odwracają się od niej plecami i pogardzają narodem, który w niej żyje. To nie znaczy, że wszyscy Polacy są zadowoleni z takiej Polski, jaką mamy. Chcieliby lepszej, sprawiedliwszej, bogatszej, ciekawszej i mądrzejszej, wolnej, niepodległej i suwerennej. Takiej, w której Polacy rządzą własnym krajem, a nie wysługują się u obcych dworów. To powszechne wołanie ludzi uczciwych. I ci uczciwi ludzie nie są bezkrytyczni, mają surowy i krytyczny stosunek do władzy, do tego czy tamtego rządu, ale co innego analiza stanu posiadania i ocena rzeczywistości, a co innego pogarda, pomiatanie własną wspólnotą, zjadliwość, dwulicowość, podłość i nikczemność w zachowaniu. Tego nie znoszą.