Za trzy lata i później Kresowianie przypomną, co postulowali i co zostało lub nie zostało zrealizowane. By nie było wtedy załamywania rąk i błagań o głosy! Ostrzegam! Nic już wtedy nie pomoże. Pamięć w tej sprawie będzie żelazna.
Kurz bitewny powoli opada. Strony politycznej polskiej wojny jednak wciąż się boczą na siebie i zapewne boczyć się, a nawet spierać nie przestaną, bo taka jest natura bojów o władzę. Ale mnie coś innego zainteresowało. Wiadomo już, że Andrzej Duda ponownie został prezydentem. Komentarzy na ten temat było mnóstwo. Wiemy też, że dla wielu Polaków to był jedyny do przyjęcia kandydat. Wiemy jednak również, że dla innych wybór Dudy stał się tragedią. W niektórych środowiskach trwa żałoba, wściekłość, gniew, bunt, a nawet słyszę, że pewna drugorzędna pisarka opuszcza gwałtownie Polskę, obrażona na cały świat. Słowem, porobiło się. Ale mnie, że powtórzę, co innego zainteresowało. Zastanowił mnie widomy i bardzo wyraźny znak, w jakim kierunku Polska skręca. Zwyciężył Duda, ale w dużym stopniu siły nabrała Polska bez polskości. Polska bez polskości! Spójrzcie tylko na dwie konwencje. Konwencja Dudy i setki polskich flag, radość, nadzieja i wręcz entuzjazm. I konwencja Trzaskowskiego: ani jednej widocznej na pierwszym planie polskiej flagi, smutek, pustka, wręcz żałoba, choć z nadrabianą miną.
