Tylko dla Boga chcę pracować. Dla Boga poświęcam wszystko. Wszystko co mi świat dawał. Nie pójdę drogą świata. Nasze drogi się rozminęły – napisał w pamiętniku podczas swoich pierwszych rekolekcji w seminarium duchownym Stefan Wincenty Frelichowski. Czas pokazał, że chociaż to wyrzeczenie dużo go kosztowało, to było warto. W zamian zyskał bowiem świętość, o której tak marzył.
Bohater naszej opowieści urodził się 22 stycznia 1913 r. w Chełmży, jego rodzicami byli Ludwik Frelichowski i Marta z domu Olszewska. Miał pięcioro rodzeństwa: dwóch braci (Czesława i Leonarda) i trzy siostry (Eleonorę, Stefanię i Marcjannę). Podstawą utrzymania Frelichowskich była rodzinna piekarnia i cukiernia. Stefan, przez rodzinę i przyjaciół zdrobniale nazywany Wickiem, wyniósł z domu umiłowanie do Boga i bliźniego, co w połączeniu z jego żywym usposobieniem zaowocowało chętnym zaangażowaniem w życie Kościoła i działalność dobroczynną. Jako dziewięciolatek został ministrantem, trzy lata później został członkiem Papieskich Dzieł Misyjnych Dzieciątka Jezus, a w 1927 roku zapisał się do Sodalicji Mariańskiej, której został potem przewodniczącym. Wtedy też zapisał się do harcerstwa, które stało się jego wielką pasją i przygodą życia. Przynależność do tej organizacji pomagała mu też kształtować charakter i wykształcić zdolności przywódczo-organizatorskie. Wesoły i zawsze chętny do pomocy innym chłopak był bardzo lubiany i miał wielu przyjaciół, z którymi chętnie spędzał czas. Uczył się bardzo dobrze, więc rysowała się przed nim przyszłość dalszego kształcenia i kariery zawodowej, jednak głęboka pobożność już pozwalała przypuszczać, że wybierze drogę kapłaństwa. Z czasem powołanie to dojrzewało i dla rodziny oraz znajomych stało się jasne, że taka będzie jego przyszłość. Także i sam Stefan skłaniał się do wyboru tej drogi życiowej.
