W Górnej Austrii, niedaleko Linzu leży miejscowość Alkoven, a w jej centrum stoi osiemnastowieczny zamek Hartheim, (Schloss Hartheim). W 1898 r. został przekazany przez księcia Camillo Heinricha Starhemberga Związkowi Charytatywnemu Górnej Austrii. Siostry Miłosierdzia prowadziły w nim ośrodek dla osób niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo. W 1938 r., po aneksji Austrii przez Niemcy jego pensjonariuszy wywieziono i zamordowano. Zamek przekształcono w fabrykę śmierci.
*****
Projekt T4
Na naradzie zorganizowanej 20 lub 21 września w sopockim Grand Hotelu Hitler podpisał dyrektywę w sprawie eutanazji niepełnosprawnych dla utrzymania „czystości rasy”. Swoimi pełnomocnikami do jej realizacji wyznaczył reichsleitera Bouhlera i dr. med. Brandta. Berlińskie ich biuro zorganizowano przy ul. Tiergartenstraße 4, stąd akcję nazwano T4. Jej pomysł zrodził się na przełomie 1938 i ‘39 r., kiedy Hitler dostał list od Kretschmara, ojca nowo narodzonego, kalekiego dziecka. Prosił o możliwość eutanazji syna. Chłopczyk miał niedorozwiniętą stopę, nie miał jednego przedramienia, był niewidomy i „obarczony wrodzonym idiotyzmem”. Kanclerz polecił zbadać sprawę swojemu lekarzowi. Dziecko zostało zabite. Wkrótce w niemieckich szpitalach psychiatrycznych, później także w krajach okupowanych, niemieccy lekarze zorganizowali ośrodki masowych eutanazji. Największy powstał na zamku Hartheim. Ich ofiarami stali się m.in.: chorzy na schizofrenię, padaczkę, osoby niepoczytalne. Nie jest możliwe ustalenie ogólnej liczby zamordowanych w ramach akcji T4. Według historyków w latach 1940-41 tylko w Niemczech zabito 70 273 chorych i niepełnosprawnych. W krajach okupowanych, przez całą wojnę ok. 200 tys. Od kwietnia 1941 r. akcję T4 rozszerzono o akcję 14f13 – eutanazję chorych psychicznie i niepełnosprawnych nie niemieckich więźniów obozów koncentracyjnych.
