Dlaczego Żyd, który zajrzy do Berlina, jarmułkę natychmiast schowa do kieszeni, a po Krakowie swobodnie paraduje, przesiaduje w jarmułce w kawiarnianym ogródku, czuje się i jest bezpieczny, a gdy taki eksperymentalny Żyd ucieknie z Niemiec do Paryża, to się dowie, że antysemityzm we Francji jest tak silny, że: „jeśli nic się nie zmieni, to wystarczy tylko jedno pokolenie, a we Francji nie będzie już Żydów”.
„Na niebie było 10 niemieckich bombowców. I angielski RAF je zestrzelił” – wyśpiewywali tydzień temu na ulicach Europy uśmiechnięci angielscy kibice przed meczem z Niemcami.
Przestali śpiewać, zagrzewać swoich piłkarzy do boju, gdyż już nie muszą. Anglia dała Niemcom łupnia 2:0. Przecież nie przestali śpiewać swej odwiecznej antyniemieckiej bojowej pieśni dlatego, że opisuje Bitwę o Anglię tak, jak się miała, a co jest zakazane. Mają za nią dostać od europejskich władz piłkarskich wieloletni zakaz stadionowy.
Dla kibica śmierć.
Ściągane są z Internetu nagrania i zdjęcia, wyścig z czasem trwa, może służby europejskie zdążą przed 11 lipca, przed finałowym meczem na Wembley. Dokonają identyfikacji kibiców, segregacji i selekcji, i przykładnie ukarzą. Dodatkowo może jakieś czarne krzyże na rękawach, obrączki, a na tiszertach obowiązkowe naszywki, aby śpiewających niestosowną dziecięcą piosenkę na stadiony nigdy nie wpuszczać.
Prasa doniosła, że przed spotkaniem z Niemcami angielscy kibice wygwizdali także niemiecki hymn. To już zbrodnia wyjątkowa. Niemiecki. Nadzwyczajny ponad wszystko. Oburzenie dziennikarzy sportowych było olbrzymie.
Tak wielkie, że ci, którzy zostaną zidentyfikowani, nie tylko jako śpiewający – zacytuję niektóre zakazane wersy: „There were 10 German bombers in the air, … There were no more German bombers in the air, no more German bombers, No more German bombers in the air” – ale i gwiżdżący, mogą dostać dożywotni zakaz kibicowania w caluteńkiej Europie i na Olimpiadzie w Tokio.
