Adwokat, którego zaangażowałam do tej sprawy zrugał mnie po rozprawie: To nie jest sąd amerykański ani teatr jednego aktora. Za dużo się pani naoglądała amerykańskich filmów. Nie wiemy, z kim kurator sypia i z kim pije, trzeba było nie poruszać sprawy książek, merdać ogonem nisko przy ziemi i godzić się na wszystkie brednie, które opowiada. Niech się pani nie dziwi, że przegraliśmy.
– Tekst Prawa życia mrówek napisałam jak widać niezrozumiale. Wytłumaczę, o co mi chodziło, opisując dwie prawdziwe historie.
