Zygmunt Gorazdowski urodził się 1 listopada 1845 r. w Sanoku jako drugie z siedmiorga dzieci szlacheckiego rodu Feliksa i Aleksandry Gorazdowskich.
W drodze do kapłaństwa
W czasie rzezi galicyjskiej malutkiego Zygmunta ocaliła opiekunka, która ukryła go pod kołem młyńskim. Skutkiem tych wypadków później zachorował na gruźlicę, z którą święty borykał się całe życie. W 1851 r. rodzina Gorazdowskich przeprowadziła się do Przemyśla. Tam Zygmunt ukończył Zygmunt. W 1863 r. jako uczeń wziął udział w powstaniu styczniowym. Po maturze podjął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Zrezygnował po drugim roku, by wstąpić do lwowskiego seminarium duchownego. Po jego ukończeniu, wobec nawrotu choroby odmówiono mu święceń. Otrzymał je 25 1lipca 1871 r. w katedrze lwowskiej, po dwuletnim leczeniu. Pierwsze sześć lat kapłańskiej posługi realizował ks. Gorazdowski jako wikariusz i administrator na terenie diec. lwowskiej. Od początku doskonale łączył pracę kapłańską z działalnością charytatywną. Ujawnił też swój talent organizacyjny i redakcyjny: opracował i wydał drukiem „Katechizm” oraz „Rady i przestrogi dla młodzieży”. Był też inicjatorem wspólnej Pierwszej Komunii Świętej dzieci na terenie archidiecezji lwowskiej. W czasie szalejącej epidemii cholery pełnił posługę duszpasterską wśród chorych. Wtedy po raz pierwszy zobaczyli w nim świętego. Nawet wyznawcy judaizmu okazywali mu szacunek, całując jego sutannę.
