Kieb co, kany co, abo co, to my som! Czerwiec jest okazją do przypomnienia postaci wielkiego patrioty, legionisty, literata, górala – generała Andrzeja Galicy. Autora przytoczonych słów, do dziś będących mottem Podhalańczyków. 6 czerwca tego roku mija 148 lat od śmierci Galicy. Urodzonemu w roku 1873 w Białym Dunajcu, inżynierowi o specjalności budowy mostów, z dyplomem politechniki lwowskiej i wiedeńskiej, marzyła się – ta jak wielu jego rówieśnikom – wolna Polska. Zaangażował się w Związek Strzelecki w Krakowie, a później, przeniesiony przez pracodawców, także w Wiedniu. Po wybuchu I wojny światowej, przygotował do wymarszu na front dwie kompanie. Jedną z nich sam dowodził. Ich przemarsz ulicami Wiednia opisał literat, dziennikarz Bernard Szarlitt. Cytowała go Aleksandra Anna Kozłowska w książce Góral generałem. Andrzej Galica: „Z okien domów obsypywano żołnierzy polskich kwiatami a tłumy na ulicach witały ich niemilknącym „Hoch die Polen!”. Ale też bractwo nasze wyglądało nieporównanie! Przede wszystkim ich komendant Galica, którego postać marsowa budziła zachwyt, szczególnie u pięknych wiedenek…”.

Tak zaczęła się wojskowa droga generała z Białego Dunajca, która prowadziła przez Kraków, Warszawę i front wojny polsko-bolszewickiej. Dowodzona przez Galicę Dywizja Piechoty Górskiej (stanowili ją żołnierze stworzonej przez niego formacji strzelców podhalańskich) wsławiła się w bitwie nad Niemnem (1920). Służył też generał odradzającej się II Rzeczpospolitej jako poseł i senator. W czasie Powstania Warszawskiego, stanął znów do walki. Ranny, powrócił do swojego majątku w Majdanie (pow. piotrkowski). Zmarł 6 czerwca 1945 w Warszawie. Został pochowany w Bęczkowicach, skąd w 1973 przeniesiono jego prochy do Zakopanego. Spoczął na miejscowym cmentarzu, w kwaterze legionistów.

Andrzej Galica, razem z Władysławem Orkanem, Andrzejem Stopką i Józefem Jedliczem, współtworzył tzw. literacką szkołę podhalańską. Pisał wiersze i utwory dramatyczne inspirowane tradycją góralską. Pamiętajmy o nim i o jego oddaniu Ojczyźnie!